Het plan was rond

Het plan was rond. Maar mijn buik zei iets anders

Over stoppen, loslaten en doen wat klopt (ook als het niet logisch lijkt)

Ik weet nog precies wanneer het gebeurde.

Ik had het uitgeschreven en uitgedacht. Tot in de puntjes. She Who Walks in Rhythm. Een ritmisch vervolg. Verdiepend, kloppend bij alles wat ik eerder had gebouwd. Ik was al ver. De lijnen lagen er. En eerlijk? Het had echt mooi kunnen worden.

Maar ergens in mij zat iets wat begon te wringen. Het was zo'n onderbuikgevoel. Ken je dat? Dat je ergens door wilt, omdat je dacht: "Nu moet ik ook wel." Maar je lijf denkt: "Ho even. Dit klopt niet."

Een soort onrust die niet echt onrust was. En toen ineens wist ik het. Ik ga het níet doen. Niet nu. Misschien nooit in deze vorm. Niet omdat het niet goed was. Zeker niet. Maar omdat het niet klopte. Niet met waar ik nu zit. Niet met mijn ritme. En weet je wat het gekke was?

Zodra ik die beslissing had genomen, nog voor ik het hardop uitsprak, voelde ik me lichter. Alsof er ruimte ontstond op een plek waar ik die zelf had dichtgetimmerd.

En het leerde me weer iets wat ik eigenlijk allang wist (maar ja… soms vergeet je het gewoon weer): Weten zit niet in je hoofd. Het zit in je buik. En als je durft te luisteren, ook al voelt het niet logisch dan klopt het ineens wel.

Er gingen daarna een paar innerlijke stemmen met me mee. Zonder oordeel hoor. Maar wel gewoon… aanwezig.

De stem van Weten zei, je wist het al. Al dagen. Misschien al weken. Je moest het alleen nog durven voelen.

De stem van Overgave fluisterde: Het hoeft niet af. Je mag ook stoppen. Niet alles wat je bedenkt, hoef je te maken.

En de stem van Vertraging was het er helemaal mee eens:  Langzaam is óók een richting.

Misschien herken je dat ook. Dat iets klopt op papier, maar niet meer in je lijf. Dat je plannen maakt waar je op een later moment zelf niet meer in past. En dat het dan eng voelt om te stoppen. Want wat zal die ander denken? Wat als het lijkt alsof je afhaakt?

Maar echt, stoppen is soms het moedigste wat je kunt doen. Omdat het ruimte maakt. Voor iets anders. Of voor even helemaal niks. En soms is dat precies wat je nodig hebt om terug te keren naar jezelf.

En als je benieuwd bent naar die stemmen in jezelf, de fluisteringen, het weten, de vertraging die soms pas hoorbaar wordt als alles even stilvalt, dan is Oerkruid 'de Stemmen' misschien precies wat je zoekt.

Zonder gedoe. Gewoon om te horen wat er al in je leeft.