Volgens de Kelten
Een zakje thee.
Niet meer dan wat gedroogde blaadjes en bloemetjes, toch?
Maar kijk er eens beter naar.
Hier ligt een kringloop van seizoenen te wachten.
Bladeren die ooit in het zonlicht ritselden.
Bloemen die hun gezicht naar de hemel draaiden.
Handen die plukten, tijd die voorbijging.
De Kelten zouden dat meteen hebben gezien.
Voor hen hoorde elk kruid bij het grotere geheel:
bij aarde en zon, bij regen en wind,
bij het ritme van de seizoenen dat alles doortrekt.
Kruiden waren niet losstaand, maar verweven met de elementen.
Sommige droegen de stevigheid van Aarde, zoals brandnetel, voedend en vol kracht.
Andere ademden de helderheid van Lucht, zoals munt, fris en verhelderend.
Weer andere brandden in het Vuur, zoals sint-janskruid, verwarmend en brenger van licht.
En er waren kruiden die vloeiden als Water, zoals kamille, zacht en helend voor lijf en ziel.
Zo hoorde ieder kruid ergens thuis,
in de kringloop van elementen en seizoenen,
altijd verbonden. Een stukje van de oerkracht zelf.
Elke kop thee was voor de Kelten een klein ritueel.
Niet groots of ingewikkeld,
maar een manier om dat grotere ritme ook in hun eigen lijf te voelen.
Een slok warmte die tegelijk een herinnering was, je bent deel van dit alles.
En eigenlijk kan dat nog steeds.
Gewoon hier, met een mok in je handen.
Als je even stilstaat, proef je meer dan smaak alleen.
Je proeft het ritme van de aarde,
een spoor van dat oude weten
dat nooit helemaal verdwenen is.
Dat is precies wat ik in 🌿The Wild Herbal Way wil aanraken:
kruiden niet alleen zien als ‘handig voor dit of dat kwaaltje’,
maar als deel van een groter ritme.
Een weg terug naar eenvoud, seizoenen, elementen en de oerkracht
waar de Kelten al mee leefden.
Ben je nieuwsgierig naar hoe dat eruitziet?
Je vindt hier alle info over de training:
Reactie plaatsen
Reacties