Je doet al meer dan je denkt
We denken vaak dat “aarden”, “verbinden” of “meer naar binnen keren” iets groots moet zijn.
Alsof het pas telt als je met salie zwaait, een ritueel klaar hebt staan of tien lagen intenties op papier hebt gezet.
Maar eerlijk?
Je lichaam doet al veel meer dan je zelf doorhebt .
Het zit in dat moment waarop je thuiskomt en altijd hetzelfde dingetje doet, omdat dat fijn voelt. Landen.
In hoe je ’s avonds automatisch een deken over je heen trekt omdat je lichaam nu eenmaal weet dat het winter wordt. Ritme.
In hoe je onbewust vaker warme dingen drinkt. Naar binnenkeren.
Hoe je lichaam zich al lang heeft afgestemd op het seizoen, terwijl je hoofd nog denkt dat je “iets moet doen”.
We zijn zo gewend alles te willen aanpakken, bewust keuzes te maken met het hoofd, dat we vergeten dat je lijf al het voorwerk al doet.
Begrijp me goed, rituelen zijn schitterend. Mooie momenten maken of een diepere laag zoeken. Dat maakt dat je jezelf leert kennen.
Maar soms… soms begint verbinding gewoon met een mok thee in je handen.
Met een bank die net iets te lekker ligt.
Met dat kerstfilmpje dat eigenlijk niet om aan te gluren is maar tóch precies goed voelt op een druilerige avond.
Dat ís al zakken.
Dat ís al landen.
Dat ís al meebewegen met de tijd van het jaar.
Je hoeft niet steeds te bouwen, te ontwikkelen of te verbeteren.
Soms mag je gewoon even zijn.
En vertrouwen dat dat genoeg is.
Misschien is dat wel de mooiste les van de winter...
dat je niet harder hoeft te werken om dichter bij jezelf te komen.
Dus als jij vanavond onder je deken glijdt, warme mok in je handen…
dan is dat geen ontsnappen.
Dat is precies wat de natuur nu doet.
En jij beweegt gewoon mee 💫
Reactie plaatsen
Reacties